Herkesin Olmak İstediği O Sınıf: Dizi ve Sinemalarda Görüp İçinde Bulunmak İstediğimiz 12 Sınıf

Bu listeye doğal ki onunla başlıyoruz! Türk sinemasının en sıcak, en komik ve en yaramaz sınıfı: Hababam Sınıfı! Burada olmak, ders kaçırmanın, şamata yapmanın lakin birebir vakitte dostluk, sadakat ve hayat bilgisi öğrenmenin başka ismi. Mahmut Hoca’dan kaçarken hayatın gerçeklerini öğrenir, birbirinize türlü latifeler yaparken kardeş üzere olurdunuz. O sınıfta hiçbir şey yalnızca bir ders değildi. Her şey hayata dair birer dersti. Sarı sıraların üzerinde kaymak, zil çalınca koşa koşa kaçmak, yoklama defterine türlü numaralar çevirmek… Efsane olmak için diploma gerekmezdi burada Zira mezun olunan yer kalptir, kağıt değil! Aç kapıyı Veysel efendi, biz geldik!

Dostluklar, aşklar, maceralar… Hayat Bilgisi’nin sınıfında her şey ziyadesiyle gerçek ve ziyadesiyle sıcaktı.  Afet Öğretmen’in rehberliğinde, öğrenciler hayatın kendisini öğreniyordu. Törpülenmemiş gençlik heyecanı, mahalle ruhu ve kalpten gelen dayanışma bu sınıfta daima vardı. Dersler bazen ikinci planda kalırdı zira temel problem düzgün bir insan olmaktı. Her şey yaşanırdı ancak sonunda her öğrenci biraz daha büyümüş olurdu. Bu sınıf, 2000’ler gençliğinin kalbinde kocaman bir pencere açtı. Hepimizin içinde bir Kikirik kaldı be! Hoca camide!

Hayatın ağır taraflarını, gençliğin saf gücüyle dengeleyen sıcacık bir sınıf… Lise Defteri, büyümenin sancılarını samimi bir lisanla anlatıyordu. Arkadaşlıklar, bilinmeyen aşklar, gelecek telaşları ve bazen de hayal kırıklıkları o sınıfın havasında asılı dururdu. Burada herkes bir şeylere tutunmaya çalışırdı: aşkına, dostuna, umutlarına… Yalnızca memnun anları değil birebir vakitte can acıtan anları da gösteriyordu bize. Tam da bu yüzden içimize işliyordu ya. Bazen bir bakış, bazen sessiz bir veda sahnesi her şeyi anlatıyordu. O sınıf, içimize gerçek hayat bu türlü bir şeymiş hissini çoktan işlemişti.

Hayat bazen pota çizgileriyle hudutlu değildir. Bazen de sıraların ortasında kurulan hayallerle büyürsün.  Koçum Benim dizisinde, basketbol tutkusu etrafında birleşen bir küme gencin gayretine şahit oluyorduk. Doğal ki yalnızca spor değil bunu yanında özgüven, dayanışma ve hayatla baş etme dersleri de bilinmeyen müfredatın içindeydi. Ünlü oyuncu Tarık Akan’ın hayat verdiği Koç, gençlerin hem alanda hem hayatta yollarını bulmalarına yardımcı oluyordu.  Her pota atışı, aslında hayallere gerçek atılmış kapalı bir adımdı.

Arka sırada oturmak bazılarına nazaran görünmez olmak demek fakat bu dizide art sıraların sesi yankılanıyordu! Toplumun dışladığı, etiketlediği gençlerin öyküsünü anlatan Art Sıradakiler’de her öğrenci farklı bir yaraydı. Dersler değil, hayatta kalmak asıl dersti bu sınıfta. Zorbalık, yoksulluk, aile içi şiddet üzere bahisler birinci kere bu kadar açık biçimde televizyon ekranına taşındı. Birbirine tutunarak güçlenen bu gençler, izleyen herkesin yüreğine bir yumru oturttu. Çok sert, çok gerçek fakat bir o kadar da umut doluydu Osınıf öyküsü.

Biraz cümbüş, biraz karmaşa ve çokça gençlik gücü arayanlar için tam adres!  Pis Yedili’nin sınıfı, güçlü çocukların ortasında farklılıklarıyla sivrilen bir avuç gencin gayretini ele alıyordu. Her köşe başında bir olay, her teneffüste bir hengame fakat bir o kadar da gerçek dostluklar vardı. Dersler sıkıcıydı evet lakin hayat, sınıfın içinde apayrı bir heyecanla akıyordu. Haksızlığa karşı gelmek burada en yüksek notu alıyordu. Zeki, asi ve komik olmak; işte bu sınıfın zımnî müfredatıydı. Şımarıklarla dolu koridorlarda, gerçek olmanın zaferiydi onlarınki.

Bu sınıfta olmak demek, kalıpları yıkmak ve hakikaten düşünmeyi öğrenmek demekti. Robin Williams’ın canlandırdığı Mr. Keating, öğrencilerine hayatı sorgulamayı, anı yaşamayı, özgür düşünmeyi öğretiyordu. Her ders adeta bir manifestoydu. Carpe Diem diye bağırmak istiyordu insan onları izlerken. Kendi iç sesimizi bulmamız için cüret veren Osınıf. Biraz asi, çokça ilham verici, külliyen ruha dokunan bir atmosfer!

Sahi, büyü yapabilme ihtimali bile insanın sabahın köründe uyanmasına değmez miydi? Hogwarts’taki sınıflar, sihirle dolu, biraz tehlikeli lakin tam manasıyla baş döndürücüydü. İster iksir yapın, ister büyü tarihi öğrenin, her şey gerçek dışı lakin bir o kadar gerçek hissettiriyordu. Hele McGonagall’ın sınıfında bir kalemi kurbağaya çevirmek… Haydi oradan, matematik dersinden kaçan biz, burada nöbetçi kalmaya razı olurduk. Üstelik arkadaşların da Hermonie, Harry ve Ron üzere olursa? E, daha ne olsun!

Hayatınız boyunca bir kez bile koroda müzik söylemek istediniz mi? Glee’nin sınıfında olmak, sıradan okul günlerini adeta bir Broadway gösterisine çevirmekle birebir şeydi. Sıkıcı matematik sorunları yerine, bir anda dans edip müzik söyleyebilirdiniz. Üstelik kim olduğunuzun, nereden geldiğinizin zerre kıymeti yoktu burada. Her gün prova, her gün sahne… Kim istemez ki?

Parıltılı, tehlikeli ve sırlarla dolu bir dünya!  Las Encinas sınıflarında eğitim, derslerin haricinde entrikalar, aşklar ve sırlar içinde hayatta kalmayı öğrenmekle ilgiliydi. Moda mecmuasından fırlamış üzere öğrencilerle birebir koridorda yürümek başlı başına bir macera sonuçta. Dostluklar kadar ihanetler de öğreticiydi burada. Ve evet, burada olmak, bazen kendini yine keşfetmek demekti. İster âlâ bir öğrenci olun, ister bilinmeyen bir planın parçası… Las Encinas’ta sıradan biri olamazdınız. Herkesin şaşırarak baktığı OSınıf yani!

Kuzey İrlanda’nın çalkantılı devirlerinde bile liseli olmanın dayanılmaz hafifliği! O sınıf biraz baş belası, biraz da hayata sarkastik bir gülümsemeyle bakmakla eşanlamlıydı. Erin, Orla, Clare, Michelle ve zavallı James’ten oluşan bu takım, tam manasıyla burası okul değil, Survivor der üzereydi. Dini okulun kurallarıyla çelişen özgürlük arayışı, ergenlik sancılarıyla birleşince ortaya eşsiz sahneler çıkıyordu. Güldürürken düşündüren, absürtlüğüyle sarıp sarmalayan bu sınıfta olmak, meczupluğu olağan saymak demekti. Savaşın gölgesinde bile dostluğu, gülmeyi ve kendini söz etmeyi başaran o çocuklar bize çok şey öğretti.

Bu sınıfta arkadaşlıklar güçlü, hayaller uçsuz bucaksız. Evet, vakit zaman canavarlarla savaşmanız gerekebilir lakin takım ruhu o kadar sağlam ki dehşet bile cümbüşe dönüşüyor. Tüm sonların dışına çıkan Osınıf, hepimizin kalbinde.